عبذی بیک نیز مجنون و لیلی خود را با توحیدیده آغاز می‌کند و به ستایش پیامبر (ص) می‌پردازد، اشاراتی به معراج شگفت انگیز حضرت ختمی می‌کند و ستایشی را نثار امامان معصوم می‌سازد. عبدی بیک مدح شاه طهماسب را از یاد نمی‌برد و نهایتاً به ذکر سبب نظم کتاب می‌پردازد. عبدی بیک نیز چونان جامی یادی از پیشینیان نظم پرداز می‌کند و از ایشان با خیر و خوبی و کمال یاد می‌نماید، اگر جامی با احترام به امیر خسرو و نظامی عرض ادب کرد، عبدی بیک نیز همانگونه به استاد سخن نظامی، امیر خسرو و جامی احترام کرده و آنان را در این کار مقدّم بر خود خوانده است.